Napoli ikiye ayrilir, asagi Napoli yukari Napoli, deniz seviyesinde olan kısım yani asagi Napoli, eski sehir ve genelde yurtdisinda dar sokaklar sehre guzellik katarken, Napolide ayni dar sokaklar sehre korku katiyor. Haritada belirledigim "ana yol"u gorunce kendimizi Tarlabasinda zannettik. gunes gormeyen evler, Napolideki hirsizlik-kapkactan dolayi uzerimize uzerimize geldi.
Napoliye gelirken kendimizi saglama almistik, fotograf makinemizi getirmemis, pasaport-kredi karti ve nakit paramizi, askerlik cuzdanimin icinde, boynumda tasidim ama biraz abarttigimi dusunuyorum. bircok turistte SLR kamera vardi, yine de kendimizi saglama aldik.
Su anda nerdeyse hicbirsey hatirlamadigim Italyanca kursuna giderken, hocamiz, Napolide arabalara kasko yapmiyorlar, her arabada bir cizik-vuruk gorursunuz dediginde "her" lafinin abartili oldugundan emindim ta ki Napolide yuruyene kadar. Gercekten her arabada, %100, ya bir cizik, ya bir vuruk, ya kirik cam, illaki bir sorun vardi.
Napoliye guney Italyadan, Reggio di Calabriadan, trenle 29€ ya geldik ve tren istasyonun yakinindaki Mercure otelde 54€ ya kaldik. ucuzdu fakat cevre hic tekin gozukmuyordu.
Once 100 yildan beri pizza yapan De Micheleyi bulup ogle yemegimizi yedik. Önünde cok sira vardi ve bunun oturma sirasi oldugunu ogrenince rahatladim, take away diyerek fırın önünde yerimi aldım. Pizzeria, 2 çeşit pizza üretiyor, margherita (domates sos - mozarella) ve marinara (domates sos-kekik-sarimsak) Italyada DOP standartı var, Italyada üretilen bir ürünün en iyi orada üretildiğini gösteren bu standart pizza için Napoliye verilmiş ve margherita pizza Napolide bulunan bir çeşit.
Pizzeria De Michelenin önünden sağlı sollu kiliselerin olduğu, benim ana cadde sandığım ama 4 kişinin yanyana yürüyebildiği yollardan, ilerledik. Duomo sokağı genişti çok şükür ve biraz rahatladık.
Çok yukarda gözüküyordu girmesek mi diye düşünürken görevli italyan amca "free, free" diye bağırdı, elimdeki poşeti girişe bırakabileceğimi söyledi ve kendimizi kalenin dik yokuşunda bulduk ama iyiki gelmişiz çünkü Napoli'nin yemekleri haricinde en güzel yeri burasıydı.
Aradığımız restaurantı bulduk ama içerde bir telaş vardı, sanırım bir organizasyon için hazırlık yapıyorlardı, açıkmısınız dedim, anlamadığım bir cevap aldım ve giremedik. o an için üzülmüştük ve otel çevresinde yemeye karar vermiştik ki "Gorizia dal 1916" yazısını görene kadar. 1916 dan beri açık olan bir restaurant kötü olmaz diye düşündük ve girdik, iyi ki de gelmişiz, Scarletti caddesinden sağa, finükülere yürürken sağda yer alan bu restaurantta bir deniz mahsullü risott, bir de gnochhi söyledik. yine domates soslu ve mozarellalı olan gnochhi bu kadar mı güzel olur, deniz mahsullü risotta da ayrı bir güzellikti.
Napoli insanı belki güney insanı biraz daha farklı kuzeyden, Napoli daha Türkiye gibi, yerlere tükürenler, çöplerin toplanmaması, kız arkadaşına tren beklerken, "tutmasaydım düşüyordun" şakası yapanlar ve bu şakaya gülenler var.
Eğer tekrar gelirsem bu sefer Pompeiye ve Capri adasına da giderim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder